موضوع این است تا زمانی که والدین شرایط سیستم عصبی بچهها را در نظر نداشته باشند، واداشتن آنها به توجه آگاهی و مراقبه کار مشکلی به نظر میرسد. وقتی کودکان و نوجوانان خارج از دامنۀ تحملشان هستند، انعطاف کمتر و واکنش بیشتری نشان میدهند؛ این وضعیت، گشودگی به نظرات و ایدههای جدید را دشوار میکند؛ اگر نگوییم که غیر ممکن میسازد. گاهی کودکان حتی توانایی واکنش به مضامین فراگیری که جهان بینیشان را میسازد هم ندارند. آنها در تحمل استرس و احساسات دشواری که برایشان غیر قابل تحمل است به کمک نیاز دارند و به این کمک خیلی هم فوری نیاز دارند. ابزارهای آرامسازی مبتنی بر توجه آگاهی، میتوانند تسکینهای کوتاه و سریعی برای هیجانهای دشوار فراهم آورند. وقتی که بچهها به درجهای از اعتماد به نفس برسند که هیجانات قدرتمند، حتی هیجانات ترسناک بر آنها غلبه نکند، میتوانند به کاوش عمیق خود در توجه آگاهی و مراقبه ادامه دهند.