کتاب حاضر، ویراست دوم بازی درمانی هنر برقراری ارتباط است که از متون کلاسیک بازی درمانی در حال حاضر محسوب می شود. در تلقی اکثر ما بازی درمانی رویکردی مشکل محور و رهنمودی است، حال آنکه این کتاب با رویکرد کودک محورانه نگاشته شده است.
با مطالعه کتاب می توان ایمان عمیق نویسنده را به توانایی های ذاتی کودکان و عمق باورشان را به روانشناسی انسانگرا و رویکرد مراجع محوری دریافت. آموزه های علمی و تجربی مطرح شده در این کتاب، مانع از درغلتیدن خواننده و درمانگران به وادی احساسات می شود. شیوه های ضبط تصویری اجراهای زنده و نقش بازی هایی که در کلاس ها و در جلسه های گروهی دقیقا ارزیابی می شوند، پایبندی به اصول بازی درمانی کودک محورانه را تضمین می کنند. در کنار تمامی موارد جالب توجه موجود در کتاب، ساز و کارهایی که در آموزش بازی درمانی به آنها اشاره می شود، این غبطه را در دل خواننده ایرانی بر می انگیزد که ای کاش تخصصی شدن آموزش و به اجرا درآوردن شیوه های عملی ویژه در کشور ما نیز جایگاه روشنی پیدا می کرد؛ ای کاش ضوابط و مواد آموزشی تا به این حد روشن و مشخص بود؛ ای کاش امکانات فیزیکی و مادی موجود در امر آموزش، تا به این حد حساب شده و در عین حال، سخاوتمندانه به کار گرفته می شد؛ و ای کاش بازخورد شخصی یادگیرندگان، نه به شکل صوری بلکه به راستی تجزیه و تحلیل می شد و ...