کودکان مبتلا به ای دی اچ دی، یا بیش از حد میدوند یا از چیزی بالا میروند؛ ممکن است در بازی کردن مشکل داشته باشند یا نتوانند در حالت و شرایط آرامی باقی بمانند. ممکن است در وهله نخست، چنین رفتارهایی از دید والدین رفتارهای غیر عادی باشند. در ابتدای امر، کودکان مبتلا به این اختلال به عنوان افراد نابهنجار یا نابالغ شناسایی میشوند. کودکان مبتلا بهای دی اچ دی قادر نیستند از عهده این رفتارهای مربوط به مدرسه برآیند: ساکت نشستن، توجه کردن، بازداری رفتارهای تکانشی، مشارکت، سازماندهی اقدامات، پیروی از دستورها، سهیم شدن با دیگران، رعایت قواعد بازی و تعامل مطلوب با دیگران. (بارکلی ۱۹۹۸)
کودکان مبتلا بهای دی اچ دی به دلیل نبود تمرکز و خودکنترلی رفتاری، قادر به یادگیری مؤثر نیستند و از این رو، ممکن است برای معلمان و همکلاسیهایشان مزاحمت ایجاد کنند. (بارکلی ۲۰۰۵)