در حوزه روان شناسی، تاریخچه بحث تاب آوری، به ویژه، به مطالعات تجربی در مورد بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی در دهه پنجاه میلادی برمی گردد. این مفهوم به تدریج در حوزه های دیگر وارد شد و امروزه در بحث سلامت و آسیب شناسی بیش از پیش مورد تاکید است. اگرچه این مفهوم با کمی تفاوت دیدگاه در زمینه های مختلف مورد استفاده قرار می گیرد ولی در روان شناسی، تاب آوری معمولا سه نوع پدیده را توصیف می کند... .
افرادی که این بعد در آنها قوی است، به خود باور دارند که میتوانند به طور موفقیتآمیزی کارهایشان را انجام دهند؛ کارهایی که به نظر افراد با همان سطح توانایی و اطمینان پایین ممکن است دشوار به نظر برسد. این افراد قادرند با مشکلات به خوبی کنار بیایند؛ وقتی مشکل یا خطایی رخ میدهد، آرامش خود را حفظ میکنند و حتی حل کردن این مشکلات آنها را قویتر میکند. بعد اطمینان دارای دو قسمت است: قسمت اول در ارتباط با تواناییها و مربوط با ارزشمند تلقی کردن فرد است. این افراد کمتر به معیارها و ارزشیابیهای بیرونی وابسته هستند و به طور کلی به زندگی به طور خوشبینانه مینگرند. قسمت دوم نیز در ارتباط با روابط بین فردی است؛ این افراد اهل ابراز وجود هستند، در موقعیتهای اجتماعی نمیترسند و معمولا پیش قدم هستند. آنها قادرند با افراد دشوار به خوبی کنار بیایند.