با اینکه قدمت فلسفه و کندوکاو فلسفی به فلسفه ی یونان باستان می رسد، تنها در دو سده ی اخیر است که فیلسوفان به آموزش و پرورش توجه کرده اند. در سده ی نوزدهم، کانت و هگل توجه خود را به موضوعات فلسفی مربوط به آموزش و پرورش معطوف ساختند. فلسفه ی آموزش و پرورش، به عنوان رشته ای مستقل، از آموزش و پرورش سنتی را فراهم آورد و باعث شکل گیری رویکردهای مختلف به فلسفه ی آموزش و پرورش عمدتاً برآیند آثار جان دیویی در سده ی بیستم بوده است. رویکرد فلسفی دیویی به آموزش و پرورش انتقاد شد. در این کتاب، برای نخستین بار، تحلیلی جامع و انتقادانه از مبانی فلسفی آموزش بزرگسالان صورت گرفته است. این کتاب شش نظام عمده ی اندیشه ی آموزشی را ــ یعنی آموزش و پرورش لیبرال، پیشرفت گرایی، رفتارگرایی، انسانگرایی، رادیکالیستی و تحلیل مفهومی ــ برای بررسی دیدگاه های مربیان برجسته و برنامه های اصلی و مداوم در آموزش بزرگسالان به دست می دهد.