سبد خرید شما خالی است.
امکان دو گانه خوانی و دو نوع قرائت متفاوت به شرط نداشتن تفاوت معنایی بارز در شعر، از خصوصیات زبان فارسی است که در شعر حافظ نیز دیده می شود و به نظر می رسد نوعی آرایه بدیعی است که باید نامی مناسب آن یافت و ما فعلاً همین عنوان را به کار می بریم. این ویژگی علاوه بر تأمل و درنگ خواننده در بیت، به نوعی موجب کشمکش و درگیری ذهنی او می شود که کدام شکل قرائت را بر دیگری ترجیح دهد و در بعضی موارد معدود نیز ممکن است به قرائتی لفظی یا معنوی دست یابد که آن نوع قرائت را بر دیگری ارجح بداند. بدیهی است که امکان دو نوع قرائت کلمه یا عبارت، دو شکل و حالت دستوری متفاوت نیز ایجاد می کند.