گاهی اوقات افراد در راه دستیابی به اهداف خود به بن بست میرسند و اهداف عادی و معمولی زندگی خود را رها میکنند و هدف نامناسبی مانند خودکشی را بر میگزینند. از آنجا که امید، احساس دستیابی موفقیتآمیز به اهداف زندگی است، باورهای فرد را برای مقابله بهتر با موانع و دشواریها تقویت میکند که این خود تمایل به خودکشی را کاهش میدهد. داشتن معنا در زندگی در تعامل با امید، میتواند سبب افزایش شادی، رضایت از زندگی، ایجاد و افزایش هیجانهای مثبت و کاهش افسردگی شود. هدفمندی در زندگی، داشتن رابطه با دیگران، حضور ذهن، ذهن آگاهی و نیز داشتن تجربههای والا و ارزشمند موجب معناداری زندگی فرد میشود. داشتن رابطه با دیگران، یکی از مهمترین منابع تأمین معنا و هدف در زندگی است. هستی انسان در گرو تعاملات اجتماعی او است و محیط اجتماعی برانگیزاننده در ایجاد شور و اشتیاق انسان به ادامه زندگی بسیار مهم و حیاتی است. شادی اساسیترین هیجان مثبت و امید مهمترین زیر گروه شادمانی مضاعف است. تصور اینکه ما به سمت زندگی بهتر در حرکت هستیم، در ما توان و نیرویی ایجاد میکند. به طور کلی امید، از مهمترین مؤلفههای سلامت روان است.
بنا به پژوهشهای گوناگون داخلی و خارجی با نمونههای گوناگون، سازه امید با هیجانهای مثبت مانند خوش بینی، کیفیت زندگی، بهزیستی، حرمت خود، روابط بین فردی، رضایت از زندگی، حمایت اجتماعی، حمایت خانواده و دوستان، معنویت، مذهب، گذشت، بخشش، سلامت روانی، شادمانی، موفقیتهای اجتماعی و آموزشی همبستگی مثبت دارد. امید، باعث ایجاد تغییرات مثبت در سیستم اعصاب مرکزی و ارتقای تندرستی میشود و متغیری میانجی بین سلامت و نشانگان اضطراب است؛ باور به کنترل زندگی را افزایش میدهد و با کاهش پریشانی، موجب کاهش نشانههای افسردگی اضطراب و درد بیماران میشود. در افراد امیدوار، بهزیستی جسمانی، روانی و نیز توان مقابله با رنج و ابهام بیشتر است. امید مانند دارو دارای اثرات زیستی است و روی کنترل درد و ناتوانیهای بیماران تأثیر مثبت دارد.