توانایی سلولهای زنده برای حفظ و همانندسازی ماده ژنتیکی برای نسل بعد، ناشی از مکمل بودن ساختاری دو رشته مولکول DNA است. شکل ۳-۱ واحد بنیادی DNA، پلیمری خطی متشکل از چهار زیر واحد مونومری مختلف یا دزوکسی ریبونوکلئوتید است که در یک توالی خطی دقیق قرار گرفته اند. این توالی خطی، اطلاعات ژنتیکی را به رمز در میآورد. دو تا از این رشتههای پلیمری دور هم میپیچند و مارپیچ مضاعف DNA را ایجاد میکنند که در آن دزوکسی ریبونوکلئوتیدهای یک رشته، منحصرا با دزوکسی ریبونوکلئوتیدهای مکملشان در رشته مقابل جفت میشوند. پیش از تقسیم سلول، دو رشته DNA از هم جدا شده و هر کدام به عنوان الگو برای سنتز رشته مکمل جدید عمل میکنند که منجر به ایجاد دو مولکول مارپیچ دورشتهای یکسان، هر کدام برای یک سلول دختر میشود. هرگاه یکی از رشتهها آسیب ببیند، تداوم اطلاعات آن توسط اطلاعات موجود در رشته دیگر تضمین میگردد؛ چون رشته دیگر به عنوان الگویی برای ترمیم آسیب عمل میکند.