سبد خرید شما خالی است.
همان قدر که رفتار نوجوان در محیطش غیر قابل پیش بینی است، رفتارش در رابطه درمانی نیز پیش بینی ناپذیر است. واینر (۱۹۹۲) خاطر نشان می کند که روان درمانی با نوجوانان پریشان و ناراحت، کار طاقت فرسایی است که تنها عده ای از متخصصان بالینی بدان راغبند؛ در صورتی که بقیه متخصصان به طور جدی از آن اجتناب می کنند. نوجوانان در جلسه درمان معمولا بی حوصله، نا بردبار و کم حرف هستند. آنها نمی توانند همه جزئیات شرایط فعلی یا مشکلات مطرح شده را توضیح دهند. آنها هر گونه مسئولیت در قبال مشکلات را انکار می کنند، ترجیح می دهند تقصیر را به گردن دیگران بیندازند یا در واقع تقریبا هیچ بینشی نسبت به علل ارجاعشان به درمان ندارند. این عدم همکاری برای درمانگر ناکام کننده و اضطراب آور است و حتی ممکن است او را از تلاش برای برقراری رابطه درمانی مأیوس کند.