همزمان که علِم قرن بیستمی به پیشرفت هایی بی سابقه دست می یافت، دامنه ی آگاهی ما از محدودیت های خود دانش علمی را نیز گسترده کرد. دیوید پیت، به مدد استعاره هایی موجز و روشن، فلسفه ی علم را از قرن نوزدهم تا بیستم دنبال می کند و نشان می دهد که ایمان ادوار پیشین به اعتبار و پایایی پژوهش های علمی ـ و این باور که پیش بینی هرچیز و همه چیز (از ذرات زیراتمی گرفته تا مردم) ـ چه طور در قرن بیستم به چشم به هم زدنی به لرزه افتاد. پیت به ویژه بر این تأکید می کند که نظریه ی نسبیت، مکانیک کوانتومی و نظریه ی آشوب چه گونه جهان بینی ما را دستخوش تحولاتی بنیادین قرار دادند. او این تغییرات را در زبان، هنر، فلسفه، جامعه، اقتصاد و سیاست نیز پی می گیرد تا بینشی متناسب با دنیای امروزمان به دست دهد. کتابی خوشخوان که هم جذاب است و هم بیش از آنکه در پی پاسخ برآید پرسش می انگیزد...