مطالعات پسااستعماری می کوشد روابط پیچیده ی بین غرب و غیرغرب را بررسی کند. این مطالعات با رویکردی نقادانه متعهد به گشودن فضایی است که در آن خاموش ماندگان بتوانند سخن بگویند و صدایشان شنیده شود؛ متعهد به گسترش چشم اندازها و تحلیل های نظری، دانش ها و ادراکاتی است که در جهان های فکری بیرون از غرب توسعه یافته است. کردشناسی قلمروی موضوعی است که در بطن این نوع مطالعات قرار می گیرد. از سده ی ۱۷ میلادی، بر اثر رقابت های استعماری، گرایش به تصرف ممالک شرقی، از جمله خاورمیانه و قلمروهای زندگی کردها، شکل گرفت و آن ها در مقام ملتی متمایز و تأثیرگذار جلب نظر کردند. «کردشناسی» که به نوعی حاصل این توجه بود، تا میانه های قرن بیستم در چارچوب «ایران شناسی» صورت می گرفت. پس از آن، بخش پژوهش های کردشناسی در دانشکده ی شرق شناسی آکادمی علوم سن پترزبوگ به صورت مستقل به کار خود ادامه داد.