پیشرفتهای مداوم در علم سایکوفارماکولوژی (روان داروشناسی)، باعث میشوند پارامترهای مطرح شده در درمان اختلالات روانی به طور دایم گسترش یابند. افزایش اطلاعات درباره نحوه عملکرد مغز باعث شده است داروهایی طراحی و اختراع شوند که: (۱) مؤثرتر واقع میشوند، (۲) سمیت کمتری دارند، (۳) بهتر تحمل میشوند و (۴) دقیقتر عمل میکنند، با دقت بیشتری در آن مناطقی از مغز که مد نظر هستند تأثیر میگذارند، نه در مناطق دیگر. با این حال، به همراه پیشرفت فزاینده و دایمی روشهای درمانی و افزایش تعداد و تنوع گزینههای درمانی، روان پزشکان همیشه باید از عوارض جانبی و منفی انواع تداخلات آگاه باشند و به آنها توجه کنند؛ تداخلات دارو-دارو، دارو-غذا، یا دارو-مکملهای دارویی. آنها همچنین باید از نحوه مدیریت عواقب ناخواسته یا غیر عامدانه داروهای روان پزشکی که ممکن است روی دهند آگاه باشند. داروهایی که به تازگی اختراع شده اند، ممکن است به بعضی عوارض جانبی منجر شوند؛ عوارضی که ابتدا شناسایی نشده بودند. فراوانی روز افزون تحقیقات و افزایش یافتههای علمی درباره داروها، ملزم میسازند که روان پزشکان همیشه در حال مطالعه و آپدیت کردن دانش خود با دانش روز باشند.