که در واقع نوعی کیفیت و نگرش به آگاهی است، با هر موضوعی که هدف آگاهی قرار گیرد، تمرین میشود؛ یک شی، حس بدنی، حرکت فیزیکی، هیجان یا حتی فکر تنفس در تمامی دورههای زمانی و فرهنگ ها، موضوع مورد علاقه افراد برای توجه آگاهانه بوده است. با توجه به اینکه تنفس در هر لحظه هشیاری در اختیار ما قرار دارد، مناسبترین موضوع برای تمرین توجه آگاهی محسوب میشود. علاوه بر این، پژوهشگران عصب شناختی عنوان میکنند که یکی از فواید دیگر تمرکز بر تنفس، این است که آهنگ رفت و آمد آن، یک وضعیت عصب شناختی یکپارچه در مغز ایجاد میکند و این پدیده منجر به عملکرد بهینۀ مغز میشود. (سیگل ۲۰۰۷)؛ برای اطلاعات بیشتر به فصل دوم مراجعه کنید.
به صورت خلاصه، توجه آگاهانه به تنفس، شامل مشاهده تنفس و در عین حال، آرام کردن گفتگوی درونی ذهن است. ساده به نظر میرسد اما مهارت در آن به زمان بسیار زیادی نیاز دارد؛ زیرا ذهن مگر آنکه آموزش دیده باشد، برای مدت زیادی متمرکز و ساکت باقی نمیماند، با گذشت چند ثانیه تنفس را فراموش میکند و غرق در افکار میشود: آیا تمرین را به درستی انجام میدهم؛ شام امشب چه خواهد بود؛ خواهرم با انجام آن کار چه منظوری داشت؛ بررسی فهرست کارهای نکرده؛ تجربه مجدد تحقیری که از کلاس دوم دبستان به یاد میآورد؛ محاسبه مالیات؛ پختن شام امشب و غیره. (بله این افکار اغلب به همین اندازه آشفته و غیر منطقی هستند)