کمرویی و اضطراب اجتماعی مفاهیمی مرتبط به هم هستند؛ البته با این تبصره که به یک مفهوم واحد اشاره ندارند. مشخصۀ کمرویی دوری گزیدن از موقعیت های اجتماعی و مضطرب و پریشان شدن به هنگام حضور در آن هاست. برخی از این موقعیت ها، عبارت است از گفت و گو، بیرون رفتن با نامزد، ملاقات با افراد نا آشنا، باز کردن سر صحبت، جواب دادن به تلفن، جرأت مندی، مقابله با تعارضات بین فردی یا سخن گفتن درباره کسی. کمرویی با درون گرایی نیز ارتباط دارد، یعنی افراد کمرو در مقایسه با افراد برون گرا یا اجتماعی، از موقعیت های اجتماعی بیشتر دوری می کنند و ترجیح می دهند تنها باشند.
مشخصه اضطراب اجتماعی، عصبی و آشفته شدن در موقعیت هایی است که ممکن است فرد در معرض دید دیگران قرار گیرد، چهار چشمی پاییده شود، و مورد قضاوت قرار گیرد. افراد کمرو، بی شک اضطراب اجتماعی را هنگامی با گوشت و پوست خود احساس می کنند که باید با دیگران ارتباط برقرار نمایند. با این حال، گاه افرادی که کمرو نیستند نیز اضطراب اجتماعی را احساس میکنند. برای مثال، افرادی که نسبتا اجتماعی هستند ممکن است در موقعیت هایی که در کانون توجه قرار دارند احساس ناراحتی کنند. برخی از این موقعیت ها عبارت است از سخن رانی، غذا خوردن و دست به قلم بردن در مکان های عمومی، استفاده از توالت عمومی، کار کردن در مکان های عمومی، بودن در ملا عام، مرتکب اشتباه شدن در مکان های عمومی یا ورزش در سالن ورزشی. بنابراین به طور خلاصه، اگر کسی از بابت دستپاچه یا خوار شدن در موقعیت های نگران باشد، می توان گفت که اضطراب اجتماعی دارد.