این کتاب برنده ی جایزه ی بنیاد سورکامپ در سال 2001 شده است. آدم ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می کنند، من مال نیمه ی اول بودم و او نیمه ی دوم. آن که نیمه ی اول عمرش را زندگی کرده، برادری است که تلاش می کند تا پا جای پای پدر بگذارد؛ پدری مستبد و تمامیت خواه و آن که نیمه ی دوم را زیسته، برادری است شاعر و روشنفکر، جوانی که نماد نسل روشنفکران معاصر ایران است. برادر روشنفکر در برابر ابتذال خانه و جامعه عصیان می کند، دل به عشق می سپارد و تلاش می کند اگر نه در جامعه لااقل در گوشه ی انزوایش، دنیایی عاری از پستی و بدخواهی بسازد. برادر دیگر پیش می رود و به پدری دیگر بدل می شود. تضاد میان برادران ادامه می یابد و سرانجام یکی قربانی دیگری است. اما سرنوشت این هابیل و قابیل معاصر متأثر از هزاران رویداد تاریخی معاصر است؛ رویدادهایی که نه هابیل را چون گذشته باقی گذارده اند و نه قابیل را.