قرآن کتاب هدایت انسان ها در همه اعصار است؛ پهنه زمین و گستره زمان حوزه نورافشانی این خورشید همیشه تابان است. قرآن به مثابه قانون اساسی اسلام، برای هدایت فردی و اجتماعی انسان و رساندن او به بلندای سعادت و زندگی توام با عزت و سرافرازی بر پیامبر رحمت نازل گشت. مطابق فرمایش امام علی همنشین قرآن هماره با دو توفیق قرین است: زیادت در هدایت و نقصان در گمراهی.
مرور ایام و گذشت قرن ها هرگز نتوانسته ذره ای از طراوت و تازگی این کتاب جاودانی بکاهد تا بدانجا که در هر عصری تلقی اندیشمندانی که در اقیانوس ژرف قرآن غور کرده اند بر آن است که این کتاب تنها برای مردمان همان عصر نازل گشته است.
گرچه نیاز انسان به قرآن به زمان خاصی اختصاص ندارد اما به جرات می توان مدعی شد که نیاز انسان عصر حاضر به این کتاب حیات بخش به مراتب بیش از گذشته است؛ چرا که در این برهه از زمان احساس فقر و نیاز انسان دور افتاده از خویشتن خویش و فاصله گرفته از فضایل اخلاقی و عواطف انسانی و محبوس شده در اضطراب ها و نگرانی ها به هدایتگری که به بهترین راه ها هدایت کند به مراتب بیشتر است و انسان عصر مدرن از عمق جان به دنبال حقیقت ناب و آب حیات است و آن را جز در دین سراسر معنویت اسلام و کتاب روح نواز و هدایتگر آن، قرآن نخواهد یافت.