زمانی که در مراسم اختتامیه اولین همایش بین المللی عدالت ترمیمی (اردیبهشت 1395) اندیشه تداوم برگزاری همایش به طور دوسالانه مطرح شد، این موضوع کمی آرمانی و بلندپروازانه به نظر می رسید، شاید با این تصور که پس از انتشار کتاب مجموعه مقاله های همایش در قالب «دانشنامه عدالت ترمیمی» و دیگر پایان نامه ها، کتاب ها و مقاله های تالیفی و ترجمه ای، تا مدت ها نباید حرف جدیدی برای گفتن باقی مانده باشد. با این حال، ظرفیت های ترمیمی موجود در بسترهای تاریخی و فرهنگی جامعه ایران و تحولات مفهومی عدالت ترمیمی به عنوان یک پارادایم در حال رشد، ثابت کرد عدالت ترمیمی، برخلاف بسیاری از سوژه های تکنیکی و فنی حقوق کیفری، بسیار فربه تر و حیاتی تر از آن است که بتواند با برگزاری یک همایش یا نوشتن چند پایان نامه یا مقاله به موضوعی تکراری و ملال آور تبدیل شود.