هرچند دیرزمانی نیست که حق بر غذا به عنوان یکی از اصول بنیادین بشری بر زبان های دانشگاهی جاری شده و ساماندهی حوزه های مختلف آن به دغدغه ای برای سیاست گذاران بدل شده است، ولی چارچوب های کل ی و بنیادین آن به دوران باستان بازمی گردد. همان زمان که در مصر و روم باستان بایدها و نبایدهای غذایی به پیروان ابلاغ شد یا دستورالعمل هایی که در اسلام برای غذاهای حلال و حرام وجود داشت، همگی جلوه های اولیه حق بر غذا بود.
در چارچوب حقوق بین الملل، آنچه ذیل عنوان حق بر غذا مطرح می شود، دسترسی پایدار به غذا و مسئولیت دولت ها در تأمین غذای انسانها و مبارزه با گرسنگی و رنج ناشی از آن است. اما، موضوع فقط این نیست. تأمین امنیت غذایی و رعایت کرامت انسانی در تولید محصولات غذایی و حت ی درنظر گرفتن ابعاد فرهنگی و اجتماعی ناظر بر غذا، کیفیت و کمیت آن، همچنین از زمره ی موضوعاتی هستند که از این حق بنیادین، یک وجه بشری و انسان مدار ساخته اند. حق بر تغذیه سالم و مناسب به لحاظ کیفی و کم ی به عنوان یک حق بشری و زیرمجموعه حقوق اقتصادی اجتماعی و فرهنگی، خود پیششرط تحق ق سایر حق های بشری است که برای نخستین بار در ماده 25 اعلامیه جهانی حقوق بشر، مورد تصریح قرار گرفته است و پس از آن در سایر اسناد بین المللی نیز، پیش بینی شد.