به باور من، در نقد پروست رخداد شگفت سال های اخیر این نیست که ما درباره پروست نوشته ایم یا می نویسیم، بلکه به جرأت می توانم بگویم که پروست خود به نوشتن ادامه داده است. کشف انبوهی از پیش-متن ها و فرا-متن ها، جست و جوی زمان از دست رفته را که تا پیش از این جدای از سایر متون می خواندند، گشوده تر کرده است. منظورم صرفاً گشودگی در پایان اثر نیست، به این که همیشه وقوف داشته ایم، که یعنی دُوری بودنِ اثر از پایان توأم با وقفه ممانعت می کند، بلکه گشودگی در آغاز نیز مد نظر است، که یعنی گذشته از پایان نیافتن، هیچ وقت شروع هم نمی شود، آخر، پروست حالاحالاها با این کتاب کار دارد. و از این بابت، او همچنان به کار مشغول است. ما هنوز همه متن پروست را در اختیار نداریم. تا وقتی تمام متن را در اختیار نداریم، هرچه تا به حال گفته ایم بی اعتبار است. هم ما و هم خود او، چه خوش اقبالیم که هیچ وقت تمام متن را در اختیار نداریم.