این کتاب، در سه بخش تدوین شده است؛ بخش نخست این اثر نامه هایی را در بر می گیرد که برای نخستین بار منتشر می شوند. بخش دوم در ارتباط با نامه هایی است که پیش تر در مجلاتی چون «آینه» و «ارمغان» به چاپ رسیدند. بخش سوم این نامه ها نیز ۷۰ سال پیش در کتابی منتشر شدند، اما این کتاب نایاب شده است. علاوه بر گردآوری و تدوین این نامه ها، توضیح هایی درباره آن ها نیز ارائه شده است. همچنین در انتهای کتاب تعدادی عکس و نمونه دست خط عارف به چاپ رسیده است.
عارف در این نامه ها گریزی به مسائل سیاسی و اجتماعی می زند و در برخی از آن ها نام اشخاص سیاسی چون حسن تقی زاده، قوام السلطنه، وثوق الدوله و رضا خان به میان آمده است. از سوی دیگر، عارف برخی از این نامه ها را خطاب به ادیبان هم عصر خود چون ملک الشعرای بهار، ایرج میرزا، وحید دستگردی، احمد عارف، فریدالدوله گلگون و غمام همدانی نوشته است، بنابراین با مطالعه این نامه ها با دیدگاه عارف درباره ی این شخصیت ها نیز آشنا می شویم. این شاعر آزادی خواه مشروطه در این نامه ها دردها و تمام حالاتش را به خوبی بیان کرده است و از اوضاع روحی خویش در اواخر عمر سخن می گوید. تاریخ نگارش این نامه ها از سال ۱۳۰۱ آغاز می شود و تا سال ۱۳۱۲ ادامه دارد. البته حدود ۶۰ درصد نامه ها از سال ۱۳۰۶ تا ۱۳۱۲ نوشته شده اند.