خرید کتاب پنجشنبه فیروزه ای اثر سارا عرفانی از نشر کتاب نیستان

از طرف ناشر کتاب پنجشنبه فیروزه ای

رمان دینی در ایران با فراز و نشیب های ساختاری و معنایی متعددی همراه بوده است و در نهایت نیز ماحصل انتشار در این سبک ادبی را نمی توان چیزی بیشتر از طبع آزمایی دانست. در طول چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی نویسندگان متعددی که در این زمینه فعال بوده اند به طور عمده موفق ترین آثار خود را در زمینه بازروایی از حوادث تاریخی قرار داده اند. در چنین فضایی آنچه که کمتر به خلق آن توجه شده است تولید رمان هایی دینی با مضمون اجتماعی و با حوادثی است که در چهارچوب و جغرافیای زیستی امروزی می گذرد. به عبارت دیگر، رمان دینی که در داستانش به مسئله سبک زندگی دین مدارانه به شیوه ای کاملا اسلامی و ایرانی بپردازد؛ کمتر مورد توجه و دقت نویسندگان ایرانی بوده است.

پنجشنبه فیروزه ای، جدیدترین اثر سارا عرفانی را می توان یک تجربه قابل اعتنا و قابل قبول در حرکت به سمت تولید چنین آثاری دانست؛ آثاری داستانی که پیش از هر چیز سعی دارند به دور از هر نوع قضاوت و یا ظاهرالصلاح نشان دادن بخشی از شخصیت های داستانی و ترسیم فضاهای سفید و سیاه در داستان، سبک های مختلف از زندگی انسانی را پیش روی هم قرار داده و مخاطب را به هم ذات پنداری با آن وادارند.

پنجشنبه فیروزه ای با یک داستان سریع و سرضرب آغاز می شود. با روایتی از یک دانشجو که مخاطب می تواند به سادگی با آن هم ذات پنداری کند؛ دانشجویی که اهل ادا در آوردن نیست. اما رمان پس از این پیش درآمد وارد رابطه ظریف چند دختر دانشجو می شود که برای زیارت به مشهد مقدس وارد شده اند. شاید اوج رفتار عرفانی در نگارش این رمان و رو در رو قرار دادن سبک های مختلف زیستی در رمان را بتوان در این بخش رمان جستجو کرد. عرفانی با زیرکی و در عین حال رعایت جنبه های مختلف عفاف، مخاطب را به درون تو در توی ذهن دختران جوان دانشجویی می برد که در این سفر همراه هستند.

توصیف دقیق پوشش، چهره و حتی شرح لحن آن ها در کنار دیالوگ های به کار رفته توسط آن ها و نیز شیوه ری اکشن های جسمی آن ها در بیان برخی جملات و عکس العمل نشان دادن به آن ها یکی از نقاط قوت وی در ترسیم شخصیت های این رمان است. با این حال او در کنار این چنین ابتکاراتی، به ترسیمی ظریف و زیبا از اندیشه و نگاه و زندگی مؤمنانه از زاویه یک دختر جوان در بستر رویدادهایی که داستان پیش پای او می گذارد دست یافته است.

پنجشنبه فیروزه ای از حیث بیان رویدادهای داستانی اثری به شدت امروزی است. به عبارت ساده تر این رمان در زمره آثار آپارتمانی و لوکس و شبه روشنفکرانه است و نه آثاری که به تمامی در مسجد و مکان های مذهبی می گذرد. ساختار روایت دینی این رمان شکل گرفته در ساختارهای عادی و روزمره و قابل دسترسی زندگی امروزین همه ماست و همین مسئله است که این داستان را برای خواندن و پی گرفتن قابل تأمل می کند.

در بخشی از رمان می خوانیم:

یکی از دخترها به طرفش آمد و گفت: صبر کن! جلوتر آمد. به جزوه ای که دستش بود اشاره کرد و گفت: بابا چقدر همه چی رو می نویسی! هر چی نیگاه کردم دیدم کم مونده سرفه های استادم بنویسی، خندید.

پسر هم خندید. نفس عمیقی کشید و گذاشت بوی گرم و شیرین ادکلن تمام ریه ا ش را پر کند. گفت: مگه یادت نیست؟ جلسه اول گفت توی امتحان از حرفای کلاس سؤال میده.

دختر گرهی به ابروهای پیوسته ش انداخت و گفت: اتفاقاً همین خیلی منو ترسوند. برای همین گفتم جزوه تو رو امانت بگیرم کپی کنم، اگه اجازه میدی البته. بچه ها گفتن جزوه هات از بقیه کامل تره.

پسر چند لحظه مردد ماند.

دختر بی معطلی گفت: نگران نباش! امانت دار خوبی هستم. سر کج کرد و منتظر ماند. چند بار پلک زد و نگاهش کرد. گفت: تازه می خواستم بگم برای جلسات قبلی رو هم بیاری ازت بگیرم.

دختر دیگری چند ردیف جلوتر بند کیفش را روی شانه انداخت و وقتی داشت از کلاس بیرون می رفت، برایش دست تکان داد. پسر هم دست تکان داد. ورق ها را مرتب کرد و جلو دختر گرفت که همچنان لبخند شیطنت آمیزی به لب داشت. گفت: باشه، بگیر! دختر که فاتحانه ورقه ها را در کوله پشتی می گذاشت گفت: ممنونم! کپی می کنم فردا میارم. اگه تو هم لطف کنی بقیه شو بیاری خیلی عالی می شه.

ـ باشه. میارم

پسری که تا آن موقع کنارش نشسته بود بلند شد. با چشم به کوله او اشاره کرد و گفت: اونم بی زحمت کپی کن فردا بیار. یادت نره.

ـ یادم نمی ره. برو خوش باش!

بعد نفس عمیقی کشید و به دختر گفت: پس بوی ادکلن تو بود که از اول ساعت، تمام کلاس رو برداشته بود. درسته؟ الان که اومدی نزدیکم متوجه شدم.

ابروهای پیوسته دختر در هم رفت و یک قدم عقب گذاشت. گفت: ببخشید اذیتت کرد؟

ـ اصلاً! اتفاقاً خیلی عالی بود. می شه گفت دیوانه کننده بود. معلومه فیک نیست. حتماً کلی به خاطرش پیاده شدی! ولی معلومه خوش سلیقه ای. آفرین!

ـ لطف داری. اگه زنونه نبود می گفتم قابل نداره.

هر دو خندیدند