نه تنها کمونیست ها و احزاب کمونیستی، انقلاب اکتبر را رخدادی دوران ساز و روسیه ی شوروی را سرآغاز عصری جدید می دانستند که تحقق جامعه ای آرمانی را امکان پذیر ساخته است، بلکه بسیاری از روشنفکران غیرکمونیست در غرب و دیگر نقاط جهان نیز با خوش بینی و امیدواری و گاه با شور و شوق وصف ناپذیری فرایند تحولات این سرزمین را دنبال می کردند. تشویق و ترغیب این دسته از روشنفکران و جذب آنان به منظور حمایت از روسیه ی شوروی، یکی از اهداف احزاب کمونیستی و پیش از همه حزب کمونیست روسیه ی شوروی بود. از این رو، کارزارهای تبلیغاتی گسترده ای به راه انداختند تا با انتشار روزنامه ها و نشریه ها و برپایی کنگره های گوناگون و دعوت از نویسندگان، هنرمندان و روشنفکران و شخصیت های نامدار برای دیدار از روسیه ی شوروی و مشاهده ی تحولات آن، به اهداف خود دست یابند. تلاش و تبلیغات آنان تا حدی به ثمر رسید و در سال های میان دو جنگ جهانی، بسیاری از روشنفکران از گوشه و کنار جهان به اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی سفر کردند تا شاهد فرایند انقلاب اکتبر و تحولات و رویدادهای پس از آن باشند. هدف آنان بیش و پیش از همه آن بود که ببینند اکنون که حاکمان جدید، آن گونه که در مانیفست کمونیست آمده است، «با سرنگونی قهرآمیز تمام نظام اجتماعی پیشین» همه ی قدرت را به دست گرفته اند، چه دگرگونی هایی روی داده و چه تحولاتی در شرف وقوع است و آیا نشانه هایی از جامعه ی آرمانی آنان در «کعبه ی آمال پرولتاریا» یافت می شود؟