تفریح عبارت است از هرگونه فعالیتی که با قصد قبلی و با میل و رغبت در اوقات فراغت انجام میشود. بنابراین تفریح یک تجربه احساسی و لذت بخش است که با تمایل افراد در فراغت به آنها دست میدهد. به عبارت دیگر، هنگامی که کوچکترین احساسی از اجبار فعالیت در زمان فراغت وجود نداشته باشد، به طور قطع این حالت را میتوان تفریح نامید. تفریح به طور کلی با کار تباین کامل دارد و وجه تمایز آن جنبۀ فعالیت آن نیست، بلکه وضع حالت و احساسی است که در آن به افراد دست میدهد و آنها را فرامی گیرد. فعالیتهایی که برای تهیه ضروریات زندگی، رسیدگی به تکالیف شخصی، خانوادگی و اجتماعی انجام میشوند و فعالیتهای روزمره زندگی (خوردن، خوابیدن و رسیدگی به بهداشت شخصی) حتی اگر خوشایند نیز باشند، جزو تفریحات محسوب نمیشوند. تفریح با اوقات فراغت رابطۀ نزدیک دارد ولی با آن یکی نیست؛ هر تفریحی در زمان فراغت انجام میشود ولی همۀ اوقات فراغت صرف تفریح نمیشود. فعالیتی که بدون هدف و برنامه و بدون قصد قبلی باشد تفریح نیست.