برای افرادی که اختلالهای ارتباطی دارند، دو شکل از ارتباط جایگزین و مکمل وجود دارد: بدون کمکافزار و همراه با کمک افزار. ارتباط جایگزین و مکمل همراه کمک افزار، در جایی که گفتار کلامی وجود ندارد از خدمات و ابزارهای سازشی بهره میبرد؛ در حالی که ارتباط جایگزین و مکمل بدون کمک افزار، بدون استفاده از ابزار کمکی به افراد دارای این نوع اختلال کمک میرساند. در این حالت، فرد از بدن خود برای انتقال پیام ها، نظرات و نیازها استفاده میکند و از نشانهها و حالات بدنی ویژهای نیز ممکن است کمک بگیرد. رایجترین نوع ارتباط جایگزین و مکمل بدون کمک افزار، استفاده از زبان اشاره است. اگرچه این زبان در میان ناشنوایان به عنوان یک زبان مؤثر و دارای نظام ساختاری شناخته شده و مورد قبول است، ولی برای افرادی که اتیسم دارند این زبان کارایی چندانی ندارد، زیرا افراد دارای اتیسم به طور ذاتی چالشهایی دارند؛ از قبیل ناتوانی در تقلید، ناتوانی در شروع ارتباط و ناتوانی در درک نشانههایی که در ارتباطهای روزانه کاربرد دارند. (فراست و بوندی ۲۰۰۲؛ انجمن ملی اتیسم، ۲۰۱۵)