سرزمین ایران همواره به دارا بودن تنوع اعجاب انگیزی از اقلیم ها و فرهنگ های گوناگون شناخته می شده است. در این میان برخی از استان ها همانند کرمان، به واسطه پهنه وسیع جغرافیایی و حضور اقوام متعدد با پیشینه های تاریخی ویژه، طیف متنوع تری از این رنگین کمان تمدنی را به نمایش گذاشته اند. از سپیدچادرهای عشایر شمال استان تا سیاه چادرهای مناطق جنوبی و از خانه های گنبدی، کپرها و کوارهای دشت های کویری تا اقامتگاه های سنگی و دست کندهای صخره ای دامنه های کوهستان، نگاره هایی درخشان از همزیستی عاقلانه و همگرای این مردمان با طبیعت و اقلیم بیشک گسترش یافتن الگوهای نوین گردشگری بویژه بومگردی، خویش است. نقش مؤثری در بازنمایی این پیشینه ارزشمند و نگاه داشت آن در بلندمدت دارد. بر این مبنا بازنگری در فرایند توسعه اقامتگاه های بوم گردی و ارزیابی دقیق آن ضرورت مهمی در سطح ملی بشمار می رود که کتاب حاضر، با محوریت قرار دادن استان کرمان به عنوان نمونه مطالعه، سعی در پاسخ به آن دارد.