بر خلاف تاریخ ادبیات فارسی، تاریخ ترجمه در ایران کمتر به شکلی نظام مند بررسی شده است و غالب آثار مربوط به این حوزه به سنت ترجمه در ایران عصر عباسیان، صفویان و قاجار اختصاص یافته اند. اثر حاضر، با هدف روشن کردن سنت ترجمه و سیر تحول آن در ایران عصر ایلخانان و تیموریان از مفاهیم «میدان»، «عادت واره» و «سرمایه» که پیِر بوردیو در «نظریه ی عمل» معرفی کرده است، بهره جسته و در قالب سه فصل به شرح پدیده ی ترجمه و چگونگی آثار ترجمه شده در این سلسله ها پرداخته است. این اثر به «دیرینه شناسی ترجمه» و «نقد تاریخی» آن در سده های هفتم، هشتم و نهم هجری قمری اکتفا نکرده، بلکه با توجه به بستر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی این مقطع تاریخی درصدد تفسیر رابطه ی ترجمه به تحولات اجتماعی این دوره ها برآمده است. در این راستا، ترجمه به عنوان کنشی اجتماعی که تا حد زیادی بر ساخته ی مناسبات قدرت و شبکه های حمایتی حاصل از آن بوده است، معرفی می شود و نقش آن در تحولات فرهنگی و اجتماعی این سده ها مورد بررسی قرار می گیرد.