بارون درخت نشین نام کتابی از ایتالو کالوینو نوسنده ایتالیایی است که در سال ۱۹۵۷ به چاپ رسید. این کتاب سرگذشت پسری را به تصویر می کشد که تصمیم می گیرد زندگی خود را بر روی درختان سپری کند. ایجاد یک پادشاهی درختی توسط پسر استعاره ای از استقلال معرفی می شود و چالش ها وفرصت های این عمل دستمایه ای برای نویسنده به منظور بررسی پرسش های فلسفی بشر می گردد. این کتاب در سال ۱۳۸۶ توسط مهدی سحابی و چاپ موسسه انتشارات نگاه به پارسی بازگردانی شد. کوزیمو قهرمان داستان در دوازده سالگی علیه سختگیری های پدر اشراف منش و غذاهای تهوع آور و غیرعادی خواهرش باتیستا به بالای درخت بلوط پناه می برد و تصمیم می گیرد که دیگر پایین نیاید. این درخت نشینی که در دوره نوجوانی نوعی لجبازی با خانواده است، در جوانی و بزرگسالی به انتخابی آگاهانه تبدیل می شود. به طوری که برای آموزش و تشویق دیگران به این کار حتی کتابی در مورد کشور آرمانی بر فراز درختان و قانون اساسی آن می نویسد. سنت شکنی او علیه آیین اشرافیت، مراسم اجتماعی و نظم کهنه اجتماعی برخلاف اکثر روشنفکران و مصلحان اجتماعی که فقط حرف می زنند یا مقاله می نویسند (در یک کلام تنها اظهارنظر می کنند)- دارای الگوی عملی است. از دیدگاه او برای بهتر دیدن زمین باید کمی از آن فاصله گرفت. کوزیمو روندو از یک خانواده اشرافی و فئودال است، ولی ادعای دوک بودن پدرش را نوعی وسوسه بیمارگونه می داند و خود را از این طبقه جدا کرده و از همان بالای درخت به مردم عادی، کشاورزان، فقرا، سربازان و کسبه خرده پا کمک های بسیار می کند و آن ها را در مبارزه با خدایان زر و زور یاری می کند. پدر در هجده سالگی پسر درخت نشینش، به دیدار او می آید و مقام دوکی را عاملی برای فرماندهی بر اشراف ناحیه می داند. اما پسر پاسخ می دهد: من فقط این را می دانم که اگر من بیشتر از دیگران چیز بدانم، در صورت نیاز آن ها باید آنچه را که بلدم در اختیارشان بگذارم. به نظر من فرماندهی یعنی همین. به همین دلیل کوزیمو در موضوعات مختلف کتاب می خواند و آنچه خود از آبیاری، کشاورزی، درختکاری و زنبورداری یاد گرفته است، به دیگران یاد می دهد و یا گره از مشکلاتشان باز می کند.