هر فرد در طول روز سخنانی بر زبان می آورد تا نیازهایش را بیان کند، نظر و احساس خود را بیان کند یا اطلاعاتی در اختیار دیگران بگذارد. او در تمام این موارد، با عنصری موسوم به واژه سروکار دارد. با استفاده از واژه ها به اشیاء، پدیده ها، حالات و اعمال واقعی، خیالی یا ذهنی نام می دهیم. تمام اشیائی که در محیط خود می بینیم، اعم از بومی و غیر بومی، جدید و قدیم نامی دارند که گویش وران فارسی زبان با آنها آشنا هستند و در گفتار خود به کار می برند. کلماتی چون پدر، مادر، درخت، خانه، آقا، عکس، تلویزیون و یارانه را همه فارسی زبانان حتی بی سوادها در گفتار خود استفاده می کنند و معنی آنها را می فهمند. به عبارتی، فارغ از اینکه یک واژه از کدام دیار و زبان آمده بومی جدید یا قدیمی است، به راحتی در گفتار گویش وران کاربرد پیدا می کند، بی آن که هیچ یک از گویش وران لحظه ای به اصل و واژه فکر کنند. گویش وران هر زبان، واژه ها را به منزله بخشی از دانش زبانی خود می شناسند اما نمی توانند این واحدهای بنیادی مهم زبانی را توصیف کنند یا توصیفی جامع و فراگیر از آن به دست دهند. چنانچه گفته شود واژه معنی دارد، می توان گفت جمله هم معنی دارد؛ تفاوت این دو در چیست؟
این کتاب برای دانشجویان رشته زبان شناسی، در مقطع کارشناسی به عنوان منبع اصلی درس «صرف» به ارزش ۲ واحد تدوین شده است.
پیشگفتار
فصل اول: کلیات صرف
فصل دوم: ساختمان واژه
فصل سوم: زایایی
فصل چهارم: تکواژ
فصل پنجم: فرایندهای واژه سازی
فصل ششم: واژه و اصطلاح
فصل هفتم: وام گیری واژگانی
منابع و مآخذ
واژه نامه توصیفی
واژه نامه
نمایه موضوعی