بسیاری از زوج ها در ابتدا و به هنگام عاشقی، احساسات شدید و مهارناپذیری دارند؛ اما پس از گذشت چند ماه این احساسات فروکش می کنند. پژوهش ها نشان می دهند که ورود به حالت خنثی اغلب بین شش ماه تا دو سال از زمان ازدواج رخ می دهد. عصب شناسان معتقدند که مغز نمی تواند تا ابد و به طور همیشگی این حالت اشتیاق و شور و هیجان بسیار بالا را حفظ کند، زیرا گیرنده های عصبی موجود در مغز به میزان محرک عادت می کنند و سطح ترشح هورمون های مولکول عشق نیز افت پیدا می کند. شیفتگی موجب بالا رفتن سطح هورمون ها می شود؛ اما پس از مدتی گیرنده های مغز به میزان آن عادت می کنند. قابل درک است که با گذشت زمان، تازگی به کهنگی تبدیل می شود. در ابتدای آشنایی، کم کم جنبه های تازه و شگفت آور شخصیت یکدیگر را کشف می کنید؛ اما پس از گذشت مدت زمان آشنایی، شناخت جایگزین جستجو و تلاش برای کشف می شود. علت کاهش شیفتگی هر چه باشد، همه ما دیر یا زود با آن رو به رو می شویم و نشاط و رضایت فوق العاده مان به آشکار شدن واقعیت و درک آن تبدیل می شود. اگر چه ورود به این مرحله می تواند تهدیدآمیز و ناامیدکننده باشد، زمان تصمیم گیری برای جدایی نیست، بلکه فرصتی برای برطرف کردن موانع است.