شعر نو فارسی با تمام ویژگی ها، مزایا و احیانا معایبش مخاطبان خاص خود را یافته و جاذبه های آن نسل جوان ایران امروز را به رغم تمام نقدها به خود جلب کرده است. شعر نو معاصر همواره با نام شعرایی چون نیما یوشیج، مهدی اخوان ثالث،احمد شاملو ،فروغ فرخزاد، سهراب سپهری و دیگران همراه است. نیما یوشیج را پدر شعر نو فارسی خوانده اند و ارزش گذاری کار بزرگی که او در شعر فارسی انجام داد او را در شایسته چنین لقبی می سازد. بدون تردید نیما تحولی در شعر فارسی پدید آورد که تا قبل از او دیگر کسان بدان نپرداخته بودند و آن رهایی بخشیدن شعر فارسی از نوع سنتی آن و ایجاد قالب های نو در شعر بود.
تا قبل از آن شعر فارسی بر مبنای ابیاتی هم وزن با طول مصراع مساوی و هم قافیه سروده می شد و در بیشتر موارد دست شاعر برای بیان تمام مفاهیم مدنظرش بسته بود و لذا شعر فارسی علیرغم تمام زیبایی اش دارای نارسایی هایی در بیان تمام معانی لازم بود. نیما با آشنایی قبلی از شعر نو فرانسه شجاعت آن را داشت تا شعر نوی فارسی را با حذف الزامات شعر سنتی بر پایه نوآوری و در عین حال حفظ وزن و زیبایی و معنای پر بار آن بنیان نهد و از این رو شایستگی اشعارش در تحقق شعر نو باعث پذیرش شعر نو به عنوان یکی از اقسام مهم شعر فارسی و استقبال مردم و بخصوص قشر جوان از شعر شد. نیما شعر فارسی را از رکود سالیان دراز و خطر تکراری شدن نجات بخشید لذا شهرت نیما از این جهت بیهوده نیست.
نیما از خود دیوانی وزین مشتمل بر شعر سنتی و شعر نو به یادگار گذاشته که الهام بخش تقریبا تمامی شعرای شعر نو پس از اوست. لذا با توجه به اهمیت اشعارش بسیاری از جوانان مشتاق سرایش شعر اشعار او را به عنوان اساس شعر نو مطالعه می کنند و شیوه های او را می آموزند.