دوران نخست روابط سیاسی اقتصادی ایران و انگلیس به دوران تسلط مغولان بر ایران باز می گردد. بنابراین می توان گفت که مغولان و انگلیسیان در یک زمان قدم به خاک ایران نهادند. دلیل اصلی تمایل بریتانیا به برقراری ارتباط با ایران در هر دو دوره در موضوع واحدی نهفته بود و آن هراس از قدرتی دور دست بود که در صورت لزوم می توانست منافع آن کشور را به مخاطره اندازد.
زمانی که طرابلس به تصرف مسلمانان درآمد و عکا مقر جنگجویان فرانک در فلسطین در آستانه سقوط قرار گرفت، ادوارد اول پادشاه انگلستان بیست و دو سال پس از پیروزی در جنگ بارون ها، به نیت حمایت از سپاهیان صلیبی، گروهی هفده نفره را به سرپرستی جفری آف لنگلی به ایران گسیل داشت تا با ارغون خان، قاتل شمس الدین جوینی وزیر با کفایت عصر مغولان، گفتگو کند و چاره ای بیندیشند. آگاهی ما از پیامد آن مأموریت چندان نیست، جزآن که می دانیم لنگلی در پائیز ۱۲۹۲ میلادی نه با ارغون خان که سال قبل از دنیا رخت برچیده بود، بلکه با برادرش گیخاتوخان، نخستین ناشر اسکناس در ایران، دیدار کرد. ظاهرا خریدن یک چتر ایرانی و بردن آن به انگلستان که تا به امروز جزء لاینفک زندگی آنان شده است، تنها دستاورد آن مأموریت پرمخاطره بود.
از زمان بازگشت لنگلی (۱۳۰۳) تا ورود آنتونی جنکینسون به ایران (۱۵۶۲) و دیدارش با شاه طهماسب اول در قزوین به منظور جلب کمک ایران در رفع خطرحمله عثمانیان به اروپا، دو دولت به مدت ۲۵۹ سال رابطه ای رسمی با هم نداشتند.