دشت های مرکزی، شرقی و جنوب شرقی ایران که اغلب درون چاله های بسته واقع شده اند و به حوضه های انتهایی، کویرها و دریاچه های فصلی (سبکراها) ختم می شوند و در بسیاری از موارد لندفرم هایی خشک و چهره «بیابان های گرم» و به نسبت خشک را می دهند. هم اکنون در طغیانی ترین شرایط، سیلاب آبراهه ها به ندرت به حوضه انتهایی می رسد در حاشیه مسیله، دشت کویر، لوت مرکزی، لوت زنگی احمد، چاله طبس و ... ، که هم اکنون خشک ترین مناطق ایران را در بر دارند، نمونه های بسیار جالب و شگفت انگیزی از اشکال فلوویال قدیمی دیده می شود. در حال حاضر می توان گفت بیشتر لندفرم ها حاصل عمل مشترک کم آبی، حرارت و باد هستند و یکی از این سه عمل برحسب تغییرات فصلی یا دوره ای آب و هوا، ممکن است بر دیگران برتری داشته باشد. امروزه می توان شاهد آثار حاصل از فرسایش آبی - بادی در کلوتک ها و کلوت ها در دشت لوت بود.