پشتکار نیز با سخت کوشی، خودمختاری، جاه طلبی و کمال گرایی مشخص میشود. پشتکار را میتوان به طور عینی از طریق اندازه گیری طول مدت اثر تقویت سهمی مشاهده کرد. اثر تقویت سهمی، به این نکته اشاره دارد که ارائه پاداش به بعضی از پاسخها از ارائه پاداش به صد در صد پاسخها مؤثرتر است. مطالعات نشان میدهند که در افراد با پشتکار بالا مدت زمان تأثیرگذاری تقویت سهمی بر رفتار بیشتر است. پشتکار، نشأت گرفته از تفاوتهای فردی در سیستم مغزی تنظیم کننده تقویت متناوب است. در اصل، نشانههای تنبیه متناوب به نشانههای پاداش احتمالی تبدیل میشوند. این کار از طریق مدار میانبر ایجاد شده بین سیستم بازداری رفتاری و فعالسازی رفتاری صورت میپذیرد که در نهایت فعالسازی سیستم دوم را به همراه دارد. فرض بر این است که این اتصال مربوط به پیوندهای حساس بین سابیکولوم هیپوکامپ (قسمتی از سیستم بازداری) و هستههای آکامبنس (قسمتی از سیستم فعال سازی) است. مطالعات اخیر بر روی پستانداران نیز نشان میدهد که استحکام اثر تقویت سهمی به مسیری که از برجستگیهای زیرین هیپوکامپ تا هستههای قاعدهای کشیده شده است مرتبط است. در مطالعه گاردینی و همکاران (۲۰۰۹) آشکار شد که پشتکار همبستگی مثبتی با فعالیت مناطق پاراهیپوکامپی و آهیانهای خلفی دارد. فعالیت مهم این مناطق مغزی در تکالیف شناختی نظیر تصویرسازی دیداری، فضایی، حافظه رویدادی، خود پردازشی و هشیاری ضروری میباشد.
ارتباط بین نمرات پشتکار و تغییرپذیری حجم ماده خاکستری ساختارهای پاراهیپوکامپی و آهیانهای خلفی، احتمالا نشان دهنده نشان دهنده نقش این ساختارها در فرایندهای حافظه خود بیانگری میباشد که در طول رفتار بهنجار انتظار پاداش و یادگیری رخ میدهد. (گاردینی و همکاران ۲۰۰۹)