مدل رهبری موقعیتی در ماه می سال 1969 توسط پل هرسی و کن بلانچارد ارائه شد. هدف از طراحی این مدل، شناسایی مراحل پیشرفت کارکنان در انجام تکالیف محوله و به کارگیری شیوه درست رهبری در این مراحل مختلف بود. سال ها بعد کن بلانچارد موسسه ای مستقل را بنا نهاد و مدل به روز رسانی شده رهبری موقعیتی که رهبری موقعیتی دو نام داشت را در سال 1985 طراحی کرد. در این نسخه، پیشنهادات صاحب نظران و نیز مدیرانی که از رهبری موقعیتی استفاده کرده بودند و نیز پژوهش های انجام شده در این خصوص مورد توجه قرار گرفت و اصلاحاتی در مدل اصلی به وجود آمد.
رهبری موقعیتی و رهبری موقعیتی دو از جهات بسیاری شبیه به هم هستند. هر دوی این مدل ها، رهبری را در قالب رفتار مبتنی بر تکلیف (یا هدایتی) و رفتار مبتنی بر ارتباط (یا حمایتی) توصیف می کنند. همچنین هر دوی این مدل ها دارای چهار سبک رهبری و چهار مرحله پیشرفت پیرو (یا همان فرد تحت رهبری) هستند.
با این حال تفاوت هایی نیز میان این دو مدل وجود دارد. یکی از این تفاوت ها در تعریف پیرو در این مدل ها است. در مدل اولیه از دو واژه توانایی و اشتیاق برای توصیف آمادگی پیرو برای انجام تکلیف استفاده شده است، در حالی که در رهبری موقعیتی دو، از شایستگی و تعهد برای شناسایی و توصیف سطح پیشرفت فرد پیرو بهره گیری شده است.
از دیگر تفاوت های میان این دو را باید در مسیر پیشرفت فرد پیرو دانست. از نظر مدل رهبری موقعیتی، فرآیند پیشرفت در یک تکلیف الزاماً خطی، تکاملی یا قابل پیش بینی نیست. حال آن که در رهبری موقعیتی دو، این مسیر از ابتدا تا انتها خطی و تکاملی است. همچنین دسته ای دیگر از تفاوت های میان این دو مدل را باید در نام مراحل پیشرفت و نیز سبک رهبری مربوط به هر یک از این مراحل دانست.
مطالب این کتاب که در قالب یک داستان ارائه شده است: داستان کارآفرینی که از کار زیاد خسته شده است و از مدیر یک دقیقه ای می آموزد که چگونه با تبدیل شدن به یک مدیر یک دقیقه ای، می توان بیشترین بازدهی را در کار زیردستان ایجاد کرد.