بسیاری از اختلالات رشدی دوران کودکی مثل اوتیسم، اختلال نقص توجه (ADD) و سایر ناتوانی های یادگیری دارای علایم مشخصه ای هستند که مشکلات هماهنگی بدنی را نیز شامل می شوند. تشخیص کودکی که با مشکلات هماهنگی دست و پنجه نرم می کند، دشوار نیست. این کودک اگرچه ممکن است از ظاهری طبیعی برخوردار باشد، اما پیوسته توجه هم تیمی ها و بزرگ ترها را به خود جلب می کند، زیرا هر چیزی را که برمی دارد از دستش می افتد، در عبور از کوچک ترین موانع با آن ها برخورد می کند و در اثر کوچک ترین برخورد به زمین می افتد، چون ناشی گری جسمانی دارد. برای چنین کودکانی مشکلاتی مثل داشتن عزت نفس پایین کاملاً طبیعی است، در حالی که از آنان انتظار می رود که به خصوص در سال های اول کودکی در اجتماعی که ارزش قهرمانی و سایر فعالیت های بدنی بسیار بالاست به رقابت بپردازند. توانایی هماهنگ کردن حرکت بدن به طور قابل ملاحظه ای در بین افراد مختلف، نه تنها در کودکی، بلکه در طول بزرگ سالی نیز متفاوت است و همچون سایر ابعاد عملکردی شان کیفیت هماهنگی حرکتی فرد نیز تحت تأثیر ترکیبی از عوامل متعدد، شامل میزان بالندگی رشدی، استعداد یا توانایی ذاتی فرد و میزان انگیزش او برای تمرین و پالایش این مهارت هاست. کودکی که مهارت کمتری دارد ممکن است از شرکت در فعالیت های چالش آور جسمانی خودداری کند و به بازی های کم تحرک و انحرافات متمایل شود و یا ممکن است در حین فعالیت های جسمانی به رفتارهای پرخاشگرانه یا دلقک بازی روی آورد تا بیشتر مورد توجه قرار گیرد. بسیاری از کودکان دارای مشکل هماهنگی در سایر حوزه های رشدی، مثل زبان یا حفظ لغات استعداد دارند که که ممکن است مهارت در آن ها توجه ها را از ناشی بودن نسبی در مهارت های حرکتی منحرف نماید.