در این فصل نیز بیشتر به چند مناسبت اشاره شد که فعالیت های ارزشیابی آموزش عالی در سطح های مختلفی برگزار می شود؛ اما در کلی ترین حالت می توان چهار سطح را به شرح زیر برشمرد:
یکم. سطح خرد: شامل فرد (مثل متقاضی ورود به دانشگاه دانشجو، عضوهیئت علمی و دانش آموخته)؛
دوم. سطح میانی: شامل برنامه (گروه های آموزشی یا پژوهشی دانشکده ها و مراکز، بخش ها و واحد های تخصصی اجرایی و سازمانی)؛
سوم. سطح کلان: در برگیرندۀ دانشگاه یا مؤسسه آموزش عالی و پژوهشی کنسرسیوم دانشگاهی انجمن ها، نهاد های ملی ذی ربط، دولت و نهادهای حکومتی وابسته به آن؛
چهارم. سطح فراسوی کلان: شامل نهادهای بین المللی علمی و آموزش عالی، اتحادیه ها، سازمان های منطقه ای، ممیزان بین المللی، نهادهای اعتبار سنجی جهانی.
تأمل در همین توصیف کلی از سطوح، بیان می دارد که دامنه کارکردها و مسئولیت های آموزش عالی و نیز انتظارات از آن تا چه حدی گسترده است. این امر، حاکی از تنوع ها و پیچیدگی ها و قلمرو وسیع فعالیت های ارزشیابی آموزش عالی است. در اینجا دو پرسش وجود دارد:
درخواست کنندگان ارزیابی در آموزش عالی چه کسانی اند؟ و چه موضوع هایی را باید ارزیابی کرد؟ از پاسخ به این دو پرسش جدول متقاطعی به دست می آید.
پیشگفتار
فصل اول: مفاهیم اساسی در ارزشیابی آموزش عالی
فصل دوم: الگوهای متداول ارزشیابی در آموزش عالی
فصل سوم: فرهنگ کیفیت و نقش آن در عملکرد مطلوب دانشگاهها
فصل چهارم: تجربه ارزیابی آموزش عالی در ایران و برخی کشورهای دیگر
فصل پنجم: ارزیابی درونی و برونی برای ارتقای کیفیت آموزش عالی
فصل ششم: رویکردهای جایگزین در ارزیابی کیفیت آموزش عالی
فصل هشتم: ارزیابی برنامههای درسی در آموزش عالی
فصل نهم: ارزیابی کیفیت تدریس به وسیله دانشجویان و استفاده از آن در…
فصل دهم: ارزیابی فعالیتهای پژوهشی در آموزش عالی
فصل یازدهم: ارزیابی نظامهای آموزش عالی باز، برخط (الکترونیکی) و از راه دور
فصل دوازدهم: از رتبهبندی دانشگاهها تا ارزیابی برای بهبود مستمر کیفیت…
فصل سیزدهم: طبقهبندی گروههای آموزشی، دانشگاهها و مؤسسه های…
فصل چهاردهم: نهادینه شدن ساختار ارزیابی درونی و بیرونی در آموزش عالی
پیوستها
کتابنامه