ویکتور امیل فرانکل استاد پزشکی اعصاب و روانپزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه وینا بود تا زمانی که در سال 1997 درگذشت. او بنیانگذار چیزی بود که به نام سومین دانشکده روانشناسی وینا فراخوانده شد (پس از روانکاوی فروید و روانشناسی فردی آدلر) - مدرسه لوگوتراپی.
ویکتور فرانکل استاد عصب شناسی و روان پزشکی دانشگاه وین است. او که از نجات یافتگان واقعه ی هولوکاست است، از آغاز کارش در دانشگاه به دنبال تعریف انسان از معنای زندگی و حیات بوده است. او معتقد است که انسان ها باید تحت هر شرایطی برای زندگی شان معنایی داشته باشند، حتی اگر در بدترین وضعیت قابل تصور و آخرین لحظه های حیات باشند. ویکتور فرانکل در معنا درمانی، هسته ی مرکزی اگزیستانسیالیسم را مورد بررسی قرار داده است و در برابر این پدیده می گوید:«اگر زندگی کردن رنج بردن است، پس برای زنده ماندن باید ناگزیر معنایی در رنج بردن یافت.»
این کتاب به شرح بخش مهمی از زندگی نویسنده آن، که در زندان آشویتز آلمانی های نازی گذشته است، می پردازد؛ و درحین آن و در ادامه، به توضیح روش درمانی این پزشک اتریشی اقدام می کند. مغز روش درمانی اوعبارتست از این که : یکی از مهمترین نیازهای بشر که متأسفانه در هیاهوی زندگی به فراموشی سپرده می شود، نیاز به معنویت است. او معتقد است: غالب ناراحتی های روحی و روانی ناشی از فقدان معنا در زندگی بشر است. در روش درمانی او به انسان کمک می شود، که معنایی برای زندگی خود بیابد، و با گرمی و حرارت آن آلام روحی خود را شفا داده و به زندگی خود انگیزه و انگیزش لازم را ببخشد.