ابن سنان گفته است از امام رضا علیه السلام پرسیدم: آیا خدای متعال پیش از آنکه آفریدگان را را خلق کند، نفس خویش را می شناخت یا مانند ما انسان ها که در ابتدای تولدمان شناخت معرفتی به خود و توانایی ها و اطرافیانمان نداریم بود؟ امام علیه السلام فرمودند: آری می شناخت. عرض کردم: آیا آن را می دید و به آن علم داشت و صدایش را می شنید و مانند ما، که بیشتر اوقات با خود نجوا و صحبت می کنیم که چه بکنیم و چه کاری نکنیم بود؟ امام علیه السلام فرمودند: خدا نیازی به آن مطلب (و نجوای با نفسش) نداشت؛ زیرا به درستی نه از آن پرسشی داشت و نه خواهشی (که بخواهد درباره موضوعی با خود نجوا کند یا در انجام کاری تعقل و تفکر نماید. زیرا خدا غنی مطلق و بالذات است و پرسش و پاسخ از عوارض نقص و ضعف و فقر است.) هو نفسه و نفسه هو . خدا نفسش است و نفسش او (و دوئیتی بین خدا و نفسش نیست.) قدرتش (بر همه چیز) نفوذ دارد؛ لذا نیازی ندارد که نفس خویش را نام ببرد (و برای اعمال قدرتش از نام های نیکوی خود کمک بگیرد)؛ لیکن برای خود نام هایی برگزید تا دیگران او را به سبب آن نام ها بخوانند؛ زیرا به درستی اگر او به نام خود خوانده نشود (و اسماء و صفاتش معرفی نشود) شناخته نمی گردد.
پس نخستین نامی که خدا برای خویش برگزید العلی العظیم یعنى (بسیار برتر و عالی مقامی با عظمت) بود؛ زیرا به درستی او برتر از همه چیز است. پس معنا و مدلول این اسم «الله» بوده که ذات حق است و اسم او «علی عظیم» است که اول نام های اوست و این نام برتر از همه چیز است.