برنامه ریزی فرهنگی در ایران را می توان به چهار دوره تقسیم کرد:1) از شروع فعالیت های برنامه ریزی در کشور(سال 1327) تا 1347 که بخش فرهنگ در آن جایگاه مستقل و مشخصی نداشت.2) از سال 1347 تا 1356 که در این فاصله، بخش فرهنگ هویت مستقل و مشخصی یافت و همه ساله به طور منظم اعتبار جاری و عمرانی از بودجه عمومی دولت بدان اختصاص یافت. 3) از انقلاب اسلامی تا 1368 که در آن، جمهوری اسلامی فاقد سیاست و برنامه فرهنگی مدون بود و فعالیت های فرهنگی عمدتا براساس دیدگاه های امام خمینی(رضوان ا... علیه)، اصول قانون اساسی و تلقی مدیران ارشد نظام مشروعیت می یافت. در خلال این دوره، حوزه هایی مانند سینما، موسیقی و تئاتر در رکود بودند و رونق تعداد معدودی از حوزه های فرهنگی همچون کتاب و مطبوعات عمدتا خود انگیخته و بیش تر ناشی از شرایط خاص آن زمان بود و دولت نقش موثری در آن نداشت.4) از سال 1368 تا به امروز که دولت نقشی سازمان یافته در حوزه فرهنگ بر عهده گرفته و در خلال 2 برنامه از سال 1368 به بعد، بخش فرهنگ دارای اهداف کیفی و کمی است.