امروز کرامت انسانی متاعی شده است که از آن بسیار سخن می گویند که جای بسی خوشبختی است ولی کافی نیست. گاہ به نظر می رسد وضعیت کرامت انسانی هم چون عدالت است که امیرالمومنین(ع) درباره اش فرمودند: در توصیف گسترده ترین و در عمل دشوارترین است. آن چه اهمیت دارد این است که این مفهوم باید بازتاب عمل پیدا کند و در سراسر زندگی و روابط میان آدمیان با یکدیگر و حکومت ها با آدمیان خود را نشان دهد. این مفهوم باید به عنوان حیثیت ذاتی انسان زیربنای نظام اجتماعی-سیاسی قرار گیرد و گرنه توصیف آن در نوشته ها و سخنرانی ها باری را سبک نمی کند. ما انسان هستیم و می خواهیم که ما را انسان بدانند، این خواسته گزاف و انتظار زیادی نیست، این درخواست آن چیزی است که باید باشد. بخشی از چالش های این جامعه بدان رو است که به این گزاره توجه درخوری نمی شود و در این همه سر و صدا و هیاهو گم شده و در آواری از باورهای نادرست مدفون گشته است.