با گسترش روابط تجاری در عرصه های مختلف و به تبع آن توجه به پروژه های مشترک در جهت گسترش کسب نتایج موفق در این امور، قالب های مختلفی در جهت نیل به این اهداف پیش بینی گردید. این قالب های کار مشترک هر روز توسعه یافته و شکل کامل تری به خود گرفته اند و در حال حاضر نیز مراحل تکامل بیشتر را طی می کنند و تمامی آن ها نیز از اصول و قواعد خاصی پیروی می نمایند که به نوعی ساختار آن ها را تشکیل می دهد. یکی از انواع این قالب ها، جوینت ونچر و به تعبیری سرمایه گذاری مشترک است. این قراردادها به عنوان یکی از قالب های همکاری مشترک دارای چارچوب و قواعد خاصی است و با توجه به گسترش استفاده از آن نیازمند توجه ویژه است. از آنجایی که در حال حاضر نظام حقوقی ایران، فاقد قانون خاص حاکم بر این مدل از مشارکت ها است و فعالین در این حوزه نیز آشنایی مناسبی با این نوع از مدل های مشارکت ندارند، لذا ضروری بود تا اصول و چارچوب اصلی این قراردادها به شکلی منسجم مورد بررسی بیشتری قرار گیرد.