این مجموعه گزیده ای است از داستان های آلمانی از قرن هجدهم تا به امروز، بیشتر بر مبنای روان کاوی جان های پریشان، و نگاه به جهان جنون.
جنون از دیرباز از قصه تا اسطوره، در ادبیات حضور داشته است ولی این مجموعه ی آسیب نگارانه از دنیای مدرن برگرفته شده است.
اِکبِرتِ زردمو، نخستین داستان این مجموعه نیز در جهان بینی خود عناصری رمانتیک دارد. اما داستان لنس بوشنر که محور و کانون این مجموعه است، نگاه جامعه شناسانه و روان کاوانه را با تجربه های پزشکی مدرن پیوند می دهد، و به این ترتیب در آسیب نگاری مدرنِ جان، از آثار پیشاهنگ آلمانی به شمار می رود و با نمونه هایی بسیار می توان تأثیر آن را حتی تا به امروز هم در قصه پردازی بزرگانی چون توماس مان و الیاس کانتی دید.
پس از این نوول به قرن بیستم می رسیم که پر بسامدترین تجربه ی انسان هایش وحشت و بیگانگی بوده است، احساس هایی که به آثار تمامی نویسندگان مکتبی که به اکسپرسیونیسم شهرت دارد، رنگمایه ی بنیادین آن ها را می بخشد و نشان می دهد که کافکا در ادبیات این دوران استثنا نه، بلکه چکیده ای است که نقش کانونی یافته است.
هر داستان این مجموعه به سهم خود شرح و تفسیری کوتاه و جداگانه نیز یافته است.