مجموعه ی ابر صورتی نوشته ی علیرضا محمودی ایرانمهر، شامل ۹ داستان کوتاه است با موضوع، فرم و تم هایی متفاوت که بیشتر بعد از انتشار نخستین کتاب او، بریم خوش گذرونی نگاشته شده اند. تنوع زبانی این مجموعه تا آن حد است که داستانی با زبان فاخر و باستانی نگاشته شده و داستانی دیگر صدای گفت وگویی را در دستشویی های عمومی پارک شهر به یاد می آورد، اما در پایان هر دو داستان حسی در خواننده برجای می ماند که کیفیتی مشابه دارد. اما فراتر از تمایل به جست وجوی فرم های داستانی تازه و تجربی و ارائه ی آن به صورت مجموعه داستان، آن چه قصه های این کتاب را در قالب یک مجموعه کنار هم قرار می دهد، اپی فنی یا همان تجلی و دریافت درونی مشابه است. خیال، نسبیت و تلاش برای ایجاد ارتباط، از مهم ترین موضوع هایی هستند که در تمامی داستان های این مجموعه به اشکال گوناگون تکرار می شوند؛ رشته ی ناپیدایی می سازند که داستان ها را به یکدیگر پیوند می زند. چنین است که در امتداد این داستان ها از جست وجوی پیکر رده ای برای آرامش به سربازی می رسیم که تبدیل به خیال می شود!