آهو مبارک باد عنوان تازه ترین دفتر شعر عبدالرضا رضایی نیا است که در قالب عاشقانه هایی برای امام هشتم (ع) و در شمایل یک دفتر شعر منتشر شده است.
رضایی نیا در این دفتر شعر که در ۱۰ فصل مجزا تقسیم بندی شده است، با چند زاویه دید و سرایش اشعاری چند وجهی سعی در ایجاد ارتباطی عاطفی میان مخاطب خود و امام هشتم (ع) دارد. دسته اول این اشعار را می توان عاشقانه هایی نامید که در آن شاعر در مقام استمداد از مخاطب اشعارش که امام رضا (ع) است؛ طلب شفاعت و گره گشایی از حاجات معنوی خود دارد.
در عین حال دومین دسته از اشعار رضایی نیا در این دفتر، اشعاری است که در آن شاعر وجود خود و در واقع من درونی مخاطبش را نشانه گرفته و به او مژده رهایی در صورت پذیرش ولایت و امامت امام هشتم (ع) را داده است. این بخش که از زیباترین اشعار کتاب نیز به شمار می روند به طور عمده به صورتی سروده شده است که مخاطب بتواند با خوانش آن ها خود را در قالب مخاطب شعر دیده و اندرزهای شاعر در آن را به کار ببندد؛ اندرزهایی که از قضا نه تنها فقط اخلاقی، که حاوی نکاتی معنوی است که به مخاطب راهی را نشان می دهد که با ورود به آن می تواند انتظار داشته باشد تا زندگی متفاوتی را تجربه کند.
از همین منظر پاره ای از اشعار این کتاب را می توان آثاری به شمار آورد که در آن مخاطب در اقدامی قابل اعتنا و بدیع، توسط امام رضا (ع) مخاطب قرار می گیرد و در آن با بیانی شاعرانه، از وی خواسته می شود تا آداب حضور در محضر امام و نیز آداب مسلمانی به معنای حقیقی را فرا بگیرد. در این نگاه بدیع مهم ترین گام از سوی شاعر، آشنایی آدمی با درونش معرفی می شود که باید برای حضور در محضر امام آن را محقق کرد، تا در نهایت، خالص و بی پیرایه به محضر ایشان حاضر شد.
شاعر اما در سومین بخش از کتابش به سراغ نجوای یک انسان با خود پرداخته که به شرح مشتاقی اش برای زیارت و دیدار اما هشتم (ع) مشغول است. این بخش از کتاب با عنوان کبوترانه، حاوی زیباترین توصیف ها و حس و حال شاعر در شکل های گوناگون مواجهه اش با امامی است که قصد زیارت وی را دارد. شعر کوتاه تذکار در این بخش نمونه ای قابل اعتنا در تأیید این رویکرد است.
رضایی نیا اما در ادامه این اثر و در قالب بخشی با عنوان فصل ملکوت، به شرح و توصیف زیارتی پرداخته که او خودش را در آستانه و در درون آن می بیند. شعرهای این فصل همه توصیف حس و حال روحانی او در لحظات مواجهه با چنین رخدادی است که در اشعاری مانند شفیع، گم گشت و سلام؛ به زیبایی خودش را نشان داده است. این فصل در ادامه با پیوست به فصلی دیگر از این مجموعه شعر با عنوان بی واژه زیباست تکمیل می شود که در آن شاعر از آن چیزی سخن می گوید که در حین زیارت آن را در قالب دعا طلب کرده است.
یکی از زیباترین فصل های این مجموعه شعر را اما بدون اغراق می توان فصل عکاسی ممنوع دانست که جدای از پرداخت شاعرانه دارای نوعی سوژه یابی و خلق نگاه بکر توسط شاعر نیز هست. انتخاب افرادی مانند مرد بیابانگرد، زائر نابینا، مادر شهید و و توصیف چگونگی زیارت آن ها و نیز سرایش اشعاری با عنوان نامه که در آن شرح زیبایی از افرادی به میان آمده که شاعر گویی باید نامه ای از آن ها را به حرم امام هشتم (ع) برساند؛ اوج هنر و خلاقیت شاعرانه و نگاه دراماتیک شاعر در توصیف لحظات مواجه اش با حرم مطهر امام هشتم است.
مجموعه شعر آهو مبارک باد، در یک نگاه سفری متفاوت و شاعرانه از نگاه یک زائر مشتاق و حیران به بارگاه ملکوتی امام زضا (ع) و سفری که می شود آن را چند ساعت و از میان کلمات شاعرانه عبدالرضا رضایی نیا آن را به سرمنزل مقصود رساند.