بیش از یک صد وپنجاه سال از آغاز تلاش برای آنچه نوگرایی و نوسازی جامعه ی ایران خوانده می شود می گذرد. در آن روزگار (نیمه ی اول قرن نوزدهم) ممالک غیرغربی از جمله ایران تحت تأثیر تحولات شگرف فلسفی، علمی، فنی، اقتصادی و سیاسی دوران جدید مغرب زمین قرارگرفتند و به فراخور درک و دریافت خود از آن، مبادرت به تحلیل، اقتباس و اجرای اصولی برای دستیابی به دستاوردهای حیرت انگیر آن نمودند. آنچه در اروپای غربی اتفاق افتاد و مدرنیته یا تجدد نام گرفت، به دلایل عمیق تاریخی و فرهنگی برای اولین بار در کشورهای فرانسه، انگلیس، آلمان و تا حدودی ایتالیا رخ داد. دنیای بیرون از این کشورهای اعم از غربی و غیرغربی عامدانه درصدد برآمدند تا دستاوردهای مدرنیته را اقتباس کنند، از این رو به مدرنازیسیون یا نوسازی پرداختند. بنابراین، هدف همه ی این کشورها برگرفتن صنعت، نهادهای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی نوین بود تا از غافله ی تحولات روز دور نمانند.