این کتاب به بررسی پیدایش تجسم، تصویر ذهنی و نمادآفرینی در بازی و رؤیا می پردازد. دوره ای از رشد را در نظر می گیرد که طی آن اندیشه ی تجسمی نوظهور به تدریج به سوی اندیشه ی منطقی و مفهومی پیش می رود. در این دوره اندیشه و زبان اولیه ی کودک برای بیان تجربه های شخصی و درک رویدادهای اجتماعی ناکافی است و کودک نیاز به پشتیبانی نظامی از نمادها دارد، تا بتواند رویدادهای غایب را مجسم و درک کند. از این رو اندیشه ی کودک نمادین، و میانِ بازی، تقلید و سازگاری در نوسان است.
پیاژه با مطالعه ی دقیقِ این دوره، نظریه ی روانکاوان مشهوری مانند فروید، سیلبرر، آدلر و یونگ را بررسی و نقد می کند و نظریه ی علمی جالبی درباره ی نمادآفرینی خودآگاه و ناخودآگاه ارائه می دهد.
ژان پیاژه زاده ی ۹ اوت ۱۸۸۶ در گذشته ۱۶ سپتامبر ۱۹۸۰ روان شناس، زیست شناس و شناخت شناس فرانسوی - زبان سوئیسی بود که به خاطر کارهایش در روان شناسی رشد و شناخت شناسی شهرت یافته است. پیاژه جایگاه ویژه ای برای آموزش کودکان قائل بود. او در سال ۱۹۳۴ در کسوت رئیس دفتر بین المللی آموزش سازمان ملل متحد اعلام کرد: تنها آموزش است که می تواند جوامع ما را در مقابل فروپاشی تدریجی یا خشونت بار حفظ کند. پیاژه در سال ۱۹۵۵، مرکز بین المللی شناخت شناسی ژنتیک را راه اندازی کرد و از همان سال تا پایان عمر ریاست آن را بر عهده داشت. به بیان ارنست فون گلاسرزفلد، پیاژه پیشگام گرانقدر نظریه ساخت و ساز گرایانه معرفت است. از کارهای اولیه خود در زمینه زیست شناسی، پیاژه به این باور رسید که اعمال زیست شناسانه عبارتند از گام هایی که در مسیر سازش یابی با محیط فیزیکی اطراف، و به منظور کمک به سازمان یافتگی آن برداشته می شود.