تشکیل سلسله پادشاهان صفوی یکی از نقاط عطف در جاده پر پیچ و خم تاریخ ایران زمین است. گرچه شاهان این سلسله اغلب به زبان ترکی صحبت می کردند و گاه به این زبان شعر می سروده اند اما پژوهندگان و مورخان، آن ها را رهبران حکومتی سراسر ایرانی می شمارند که موفق می شوند با تمسک به زنجیره ای از ریسمان های گوناگون از ایران تکه تکه، کل واحدی بسازند. شاه اسماعیل بنیانگذار سلسله صفویه برای رسمی کردن مذهب شیعه در ایران اگر در پی هدفی بود بیش تر به اهدافی خارجی می اندیشید؛ به نظر می رسد شاه اسماعیل دو هدف عمده در سر داشت؛ در وهله اول کوشید با رسمی کردن آیین تشیع به هماوردجویی در برابر حکومت ترکمن ها (آق قویونلوها یعنی صاحب گوسفندان سفید) بپردازد. از سوی دیگر رهبر نامدار صفوی با رسمیت بخشیدن به تشیع در قلمرویی که در همسایگی قدرت سنی مذهب ایستاده بود، به راهکارهایی برای مقابله با قدرت تحمیلی امپراتوری می اندیشید؛ اگر شاه اسماعیل موفق می شد در کنار امپراتوری قدرتمند عثمانی، امپراتوری شیعه مذهب یکپارچه ای بسازد، می توانست از فشار سنگین و سهمگین عثمانی ها بر ایران بکاهد. کتاب "تاریخ صفویه" سرآغازی بر یک مقطع تاریخی است که رویدادهای ایران را در زمان تشکیل سلسله صفویان بررسی می کند.