نظریه نسبیت، نظریه ای است از فضا و زمان که به کمک آن کمیت های اندازه گیری شده در چارچوب های اینرسی مختلف به هم مربوط می شوند. چارچوب اینرسی (لخت)، چارچوبی است که قانون اول نیوتن برای آن صادق است. در این دستگاه جسم تحت تأثیر هیچ نیروی خارجی قرار نمی گیرد (دستگاه بدون شتاب) و با سرعت ثابت حرکت می کند. به مجموعه ساعت و مختصات سه بعدی مکان که مکان و زمان یک رویداد، نسبت به آن ها سنجیده می شود، چارچوب گفته می شود. بنابراین یک رویداد با مختصات فضا- زمانی (x,y,z,t) مشخص می شود. یک رویداد فیزیکی مانند برخورد دو گلوله در یک نقطه معین از فضا- زمان است. در مکانیک کلاسیک مشکلاتی وجود داشت، نظیر: الف) ناوردا نبودن معادلات ماکسول تحت تبدیلات گالیله ای ب) عدم توانایی مکانیک کلاسیک در توجیه بعضی پدیده های طبیعی مانند آزمایش مایکلسون - مورلی. بنابراین نظریه نسبیت خاص براساس دو اصل موضوعه ارائه گردید.