یکی از کارکردهای زبان، نقش ارتباطی آن است. این ارتباط یا کتبی است یا شفاهی. استفاده مکتوب از زبان را زبان نوشتار می نامند که انواع و گونه هایی چون اداری، مطبوعاتی آموزشی، علمی، کودکانه و ادبی دارد. هریک از گونه های زبان نوشتار هنجارها، آداب و شیوه نگارش مخصوص خود را دارد، ولی همگی در یک اصل اشتراک دارند و آن درست نویسی است. هر یک از گونه های زبان باید "معیار" باشند. استفاده از زبان معیار برای مقاصد مختلف اجتماعی، اداری، سیاسی، فرهنگی، آموزشی و اقتصادی... به این بستگی دارد که کاربر زبانی تا چه اندازه بر زبان و درست ها و نادرست های آن تسلط داشته باشد. این تسلط، مهارتی اجتماعی و همگانی به شمار می آید و نمی توان آن را وظیفه ویراستاران دانست؛ بلکه، نویسنده در معنای اخص و کاربر زبانی در معنای اعم آن، باید این مهارت های ابتدایی را بدانند و به کار بندند. به کار نبردن درست زبان و آشنا نبودن با مبانی ساده نویسی و درست نویسی در انواع نوشته ها، اغلب باعث می شود ساعت ها وقت خوانندگان صرف آن شود تا نوشته ای را چند بار بخوانند تا بتوانند مقصود نویسنده را دریابند. امروزه، برخی نامه های اداری، نوشته های رسانه ای و آثار علمی و آموزشی دچار انواع نارسایی های ویرایشی هستند. این مشکلات نه تنها کار پیام رسانی را دشوار می کند، بلکه باعث می شود آسیبی جدی بر پیکره زبان غنی کهن فارسی وارد شود. زبانی که سند هویت ملی و میراث چند هزار ساله با نیاکان ماست. این زبان با تاریخ، فرهنگ و تمدن ما پیوندی دیرینه و ناگسستنی دارد؛ به همین دلیل، پاسداشت و تقویت زبان فارسی، ارج نهادن به این میراث ارزشمند فرهنگی و استحکام بخشیدن به بنیان هویت ملی ما تلقی می شود. علاوه بر این، زبان فارسی، زبان رسمی کشور ما و زبان آموزش و ارتباطات فکری و علمی ماست و بخش مهمی از تفکر ما در چارچوب قواعد این زبان شکل می گیرد؛ به همین دلیل کیفیت ارتباطات فکری و رشد علمی، فنی و معنوی ما کاملا به کیفیت به کار گیری زبان ما، یعنی زبان شیریں فارسی وابسته است. عمومیت یافتن پدیده نویسندگی، همگان را به رعایت هنجارهای نوشتاری معیار ملزم می کند. هر کس باید ویراستار خود باشد و صد ها ویراستار خبره و ورزیده نیز باید تربیت شوند تا متون علمی و فنی و عمومی را ویراسته کنند.