در «کتاب ترا روایت: روابط بیش متنی روایت ها» نوشته بهمن نامورمطلق، نگاهی عمیق به ویژگی روایتپردازی انسانی و تأثیرات آن بر زندگی فرهنگی و اجتماعی انسانها میاندازد. همان طور که میدانیم، روایت به عنوان بازنمایی یک رخداد، چه ذهنی و چه واقعی، نقش بسیار مهم و تعیین کنندهای در تاریخچه بشری داشته است.
انسان از ابتدای وجود خویش به قابلیت روایتپردازی خود آگاهی یافته و از آن برای بیان تجربیات، آموزش ها، فرهنگها و اعتقادات خود بهره برده است. روایت پردازی، درواقع، نمادی از هویت فرهنگی و ذهنی انسان است. از روایتهایی که در آئینها و مراسمها به نمایش در میآیند گرفته تا قصهها و افسانه ها، همگی ابعاد مختلفی از وجود انسانی و فرهنگها را نمایش میدهند.
اگرچه تفکیک متون به دسته بندیهای مختلفی امکانپذیر است، اما یکی از برجستهترین آنها تقسیمبندی به متون روایی و غیرروایی است. و در همین میان، مفهوم میان روایی، که بر خورد و تعامل میان متون مختلف تمرکز دارد، یکی از مواردی است که نامورمطلق بر روی آن تأکید دارد.
ترار وایت با رویکرد خود در مطالعه میان روایی، چرائی این تعاملات و برخوردهای متنی را مورد تحقیق قرار داده و گونههای مختلفی از این برخورد را معرفی کرده است. از جمله بیناروایی که به برخورد دو داستان مختلف اشاره دارد، و بیش روایی که وقوع چند روایت در یک زمان و مکان را مطرح میکند.
میتوان گفت که کتاب نامورمطلق، با نگاهی جدید به روابط بیش متنی و تأثیرات آن بر فرهنگ و جامعه، میتواند چشمانداز جدیدی را در فهم و تفسیر روایتها به ما ارائه دهد.